Иргэн хүнийхээ хувьд хүн бүр л эх орныхоо төлөө сэтгэл зовинож суудаг л биз. Тэдгээр хүмүүсийн нэг нь би шүү дээ. Улс эх орныхоо хөгжил дэвшлийн төлөө шууд бус тодорхой хэмжээгээр оролцож байгаа гэж өөрийгөө үздэг. Тэгээд эх орныг минь төлөөлөн удирдаж байгаа хүмүүсийг хөндлөнгөөс хараад байхад эх орны төлөө гэсэн нэрэн дор их л олон ажил хийж байгаа бололтой. Даанч тэр хийж буй их үйлсд нь сэтгэл дутаад байгаа юм болов уу даа гэж бодогдоод байх юм. Жишээ нь гадагшаа өч төчнөөн сайхан залуус маань хар ажил хийхээр гэрээтэй гэрээгүй гарцгаах юм. Гадагшаа гарвал тэнд сайхан амьдралын алтан түлхүүр байгаа мэтээр төсөөлдөг хүмүүс олон бололтой. Гэтэл Монголд минь ажлын байр зөндөө л байх юм. Солонгост очиж хар ажил өдрийн 16-20 цагаар хийж байхын оронд эх орондоо Таван толгой, Оюу толгойдоо ажилмаар санагдах юм. Гэтэл тэнд гаднаас ажиллах хүчийг маш ихээр оруулж ирж байна. Хамаг залуу үеээ гадагшаа явуулаад оронд нь гадны ажиллах хүчийг өндөр цалинтай оруулж ирэх нь дээр байсан юм болов уу даа. Магадгүй уншсан сонссон үзсэн харснаараа охор надаас эх орны маань удирдлагууд илүү болохоор тэр нь илүү зөв ч байж мэдэх болоод тийм шийдвэрт хүрсэн биз. Гэтэл хүний амьдралын гол утга учир гэр бүл шүү дээ. Өглөө ажилдаа иртэл миний хамгийн хайрлаж хүндэлж явдаг багш маань хэлж байна: Хүнд 1 шилэн бөмбөг 3 ширмэн бөмбөг байдаг аж. 3 ширмэн бөмбөг маань ажил мэргэжил зэрэг юм, харин ганц шилэн бөмбөг маань хүний гэр бүл гэнэ. Ширмэн бөмбөгийг шидэхэд ойж буусаар цааш явдаг бол шилэн бөмбөгийг шидэхэд тэр дороо хагардаг. Тиймээс хүн гэр бүлээ нэгдүгээрт тавьд хайрлан хамгаалж тэрний төлөө нөгөө 3н ширмэн бөмбөгөө ашиглах хэрэгтэй юм байна. Гэтэл гадагшаа явсан залуусын маань ар гэр энд эзэнгүйрч зарим нэг нь гаднаас ирсэн нөгөө мундаг ажиллах хүчтэй гэр бүл болсон тохиолдол ч байдаг л юм байна. Гэр бүлээ аваад гарсан нь цөөн бололтой. Магадгүй энэ байдлаар нэг их хугацаа шаардалгүй эрчүүд маань харьд очиж харийн бүсгүйтэй, эмэгтэйчүүд маань орж ирсэн бас л харийн эрчүүдтэй нийлэн монгол гэдэг үндэстэн алга болох вий дээ. Гал манаж үлдсэн бүсгүйчүүд маань хичнээхэн тэсэх билээ. Миний блог дээр байгаа Ухаант хүн роман маань энэ л тухай өгүүлсэн байдаг. Одоо цагт бидэнд тохиолдох гээд байгаа аюулын тухай өгүүлсэн хэрэг. Бидэнд Нендэртал үндэстэн шиг болох тун ч ойрхон санагдана. Магадгүй би хэтрүүлж бодсон ч байж мэднэ.